چکیده: گرفتگی صدا از نوع انقباضی (دیس فونی اسپاسمودیک) یک اختلال صوتی با منشا ناشناخته است. با توجه به عملکرد نامناسب تارهای صوتی و عضلات حنجره حین آواسازی کیفیت صدای فرد گرفته و همراه با تلاش و تقلا و در برخی موارد لرزش نیز شنیده می شود. تا به حال درمان دائمی برای این اختلال شناسایی نشده است اما تزریق بوتاکس در عضلات حنجره با هدف حذف الگوهای غلط صداسازی و گفتاردرمانی با هدف آرام سازی عضلات حنجره و آموزش نحوه صحیح صداسازی به عنوان درمان موقتی به بیماران ارائه می شود.

متن اصلی: گرفتگی صدا از نوع انقباضی، یک اختلال صوتی نسبتا کمیاب با درصد شیوع  14 از 100000 نفر می باشد. میزان شیوع آن در زنان بیشتر از مردان و معمولا در محدوده سنی 30 تا 50 سال دیده می شود. منشا این اختلال صوتی مشخص نیست اما به نظر می رسد نقص در عملکرد سیستم اعصاب مرکزی و ساقه مغز و عوامل ژنتیکی در ایجاد آن نقش دارند. در برخی از تقسیم بندی ها این اختلال به عنوان دیستونی موضعی تعریف می شود. دیستونی، نوعی بد عملکردی نورولوژیکی فعالیت های حرکتی است که در دیس فونی اسپاسمودیک عضلات حنجره را درگیر می کند. انقباض غیر طبیعی عضلات حنجره حین آواسازی بر کیفیت ادارکی صدای تولید شده اثر منفی می گذارد و با توجه به ناتوانی فرد در انتقال پیام و برقراری ارتباط، کیفیت زندگی اجتماعی  وی نیز کاهش می یابد.

انواع دیس فونی اسپاسمودیک: این اختلال به سه دسته تقسیم می شود:

1. دیس فونی اسپاسمودیک نزدیک شونده: این نوع از اختلال شایع تر از دو مورد دیگر است. هنگام آواسازی، تارهای صوتی در لحظاتی که لازم نیست با فشار بهم برخورد می کنند و صدای بیمار قطع می شود. علاوه بر برخورد شدید تارهای صوتی، انقباض عضلات انتهای حلق نیز مانع از خروج صحیح هوای بازدمی می شود. بیمار نمی تواند از برخورد ناگهانی تارهای صوتی جلوگیری کند به همین منظور برای حفط روند صداسازی فشار بسیاری به عضلات حنجره خود وارد می کند. این روند مختل در صداسازی منجر به تولید صدای گرفته و همراه با تلاش و تقلا  شده و در برخی موارد لرزش صدا نیز شنیده می شود. بر اساس گزارش بیماران و پژوهش های انجام شده عملکردی غیر طبیعی عضلات حلق و حنجره حین صداسازی ارادی و در گفتار روزمره رخ می دهد اما هنگام گریه کردن، خندیدن و یا آواز خواندن و با صدای نازک صحبت کردن دیده نمی شود.
2. دیس فونی اسپاسمودیک دور شونده: در این نوع از اختلال، هنگام آواسازی تارهای صوتی به صورت ناگهانی در شرایطی که لازم نیست از هم فاصله می گیرند و این موضوع منجر به قطع صدا و شنیده شدن خروج هوا می شود. کیفیت صدای تولیدی گرفته و نفس آلود است و مانند دیس فونی اسپاسمودیک نزدیک شونده بیمار نمی تواند مانع از فاصله گرفتن ناگهانی تارهای صوتی شود.
3. دیس فونی اسپاسمودیک مختلط: ترکیبی از علایم و روند مختل دو نوع اختلال قبلی در این نوع دیده می شود.

در عکس برداری حنجره هیچ ضایعه ای روی تارهای صوتی مشاهده نمی شود اما انقباض غیر طبیعی عضلات حنجره تا حدودی قابل مشاهده است. آسیب شناس گفتار و زبان متبحر در زمینه اختلالات صوت با شنیدن صدای بیمار و علایم آن می تواند این اختلال را شناسایی کند.

درمان: تاکنون درمان دائمی برای این اختلال شناسایی نشده است اما طبق پژوهش های انجام شده بهترین روش درمانی تزریق بوتولینوم توکسین(بوتاکس) در تارهای صوتی و 3 هفته بعد از تزریق گفتاردرمانی می باشد. از زمان تزریق تا 3 هفته بعد از آن صدا ضعیف و به صورت نفس آلود شنیده می شود. تزریق بوتاکس منجر به حذف انقباض غیر طبیعی تارهای صوتی شده و در ادامه گفتاردرمانی با ارائه روش های کنترل صحیح هوای دم و بازدم و آواسازی بدون فشار به بهبود وضعیت صداسازی بیمار کمک می کند. لازم به ذکر است اثر بوتاکس 4 تا 6 ماه می باشد و با گذر زمان علایم اختلال و انقباض غیر طبیعی عضلات حنجره باز می گردد. در این صورت می توان تزریق بوتاکس را تکرار کرد.