حنجره ساختار غضروفی عضلانی است که موظف به حفاظت از مسیر هوایی و صداسازی می­باشد. صدایی طبیعی در نظرگرفته می­شود که کیفیت مناسبی داشته و به گوش شنونده متفاوت از دیگر افراد جامعه نباشد.

حنجره ساختار متشکل از غضروف­ها و عضلات است که محل آن در انتهای حلق، جلوی گردن و بالای ورودی نای و مسیر هوایی می­باشد. نقش اصلی این عضو حفاظت از مسیر هوایی است. هنگام عمل بلع حنجره به سمت بالا حرکت می­کند و با کمک عضلات (تارهای صوتی حقیقی و کاذب) و غضروف­های خود (اپی­گلوت) مسیر ورودی نای را بسته  و غذا وارد مری می­شود. جایگاه مری پشت نای است. هم­ چنین ساختار حنجره به گونه­ای تعبیه شده­است که مسئول صداسازی می­باشد. ماده اولیه تولید صدا هوای بازدمی است. هنگام دم ریه­ها پر از هوا شده و در هنگام بازدم هوایی که از ریه به سمت نای و حنجره حرکت می­کنند، منجر به لرزش تارهای صوتی موجود در حنجره شده و صوت خام تولید می­شود. صوت خام توسط حفرات تشدیدی( حلق، دهان و بینی) تقویت می­شود و به گوش شنونده می­رسد. هنگام تنفس تارهای صوتی از یکدیگر دور شده و هنگام صداسازی متناسب با نوع صدا، با کمک عضلات و غضروف­ها به هم دور و نزدیک می­شوند.

صوت طبیعی دارای کیفیت، زیر و بمی، بلندی و انعطاف­پذیری متناسب با سن و جنسیت و موقعیت فرهنگی اجتماعی گوینده می­باشد. صدای هر فرد بازگو کننده­ی شرایط روحی او، شادی و غم، ترس و نگرانی و آرامش، عصبانیت و رضایت، می­باشد.