چکیده: افزایش سن و تغییر در کیفیت صدا از جمله اختلالات صوتی است که با عنوان پیر صوتی شناخته می شود. تغییر در عضلات و غضروف های حنجره صدایی گرفته همراه با کاهش بلندی و تغییر در زیر و بمی را به گوش شنونده می رساند. بهترین رویکرد درمانی برای این اختلال صوتی، رعایت بهداشت صوتی حنجره است.

مقدمه: به طور کلی با افزایش سن فرد تغییراتی در سیستم صداسازی وی به خصوص در حنجره ایجاد می شود. این تغییرات شامل کاهش ضخامت تارهای صوتی، الگوی نامناسب اتصال تارهای صوتی هنگام آواسازی، کوچک شدن عضلات(آتروفی) و سفت شدن غضروف های(ossification) حنجره می باشد. موارد ذکر شده بر روند صحیح صداسازی تاثیر منفی گذاشته و منجر به کاهش کیفیت صدای فرد می شوند. پژوهش های انجام شده میزان شیوع این اختلال را 20 درصد در افراد میانسال(بالای 60 سال) گزارش کرده اند. به نظر می رسد با افزایش سن احتمال ابتلا به این اختلال صوتی و کاهش کیفیت ادراکی صدای فرد بیشتر می شود.

ویژگی های ادراکی پیر صوتی: گرفتگی و نفس آلودگی صدا، خستگی صوتی، تغییرات زیر و بمی و کاهش میزان بلندی صدا از ویژگی های صدای این اختلال هستند. لازم به ذکر است که تغییرات در زیر و بمی صدا در زنان به صورت کاهشی(بم شدن صدا) و در مردان به صورت افزایش(زیر شدن صدا) شنیده می شود.

در تصویر برداری از حنجره این افراد معمولا کاهش حجم تارهای صوتی مشاهده می شود. علاوه بر کاهش حجم، هنگام آواسازی تارهای صوتی فقط در قسمت قدام و خلف به هم رسیده و فضای زیادی میانه تارهای صوتی دیده می شود. به علت اتصال ناکامل تارهای صوتی و خروج هوا، صدا ضعیفی به گوش می رسد.

درمان: با توجه به تغییرات فیزیولوژیکی حنجره و مکانیسم آواسازی، رویکردهای درمانی با هدف حفظ کیفیت صدای فرد و جلوگیری از افزایش اختلال صوت ارائه می شود. به صورت کلی افزایش سلامت جسمی بیمار سالخورده و رعایت توصیه های بهداشت صوتی تاثیر مثبتی بر کیفیت صدا می گذارند. همچنین آموزش الگوی صحیح تنفس با هدف کنترل هوای بازدمی هنگام صحبت کردن و کاهش سرعت گفتار به میزان بالایی بر بهبود عملکرد صداسازی فرد موثر است.